ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ...

Είναι μερικές φορές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανείς να σε καταλάβει, να σε νιώσει, να σου πει δύο γλυκά και τρυφερά λογάκια για να σου απαλυνει τον πόνο,και ήρθες εσύ!!Σε γνώρισα, μου μίλησες, μ' αγάπησες μέσα από αυτά που σου έλεγα...Το ίδιο κ' εγώ.Δεν θυμάμαι καν πως γνωριστήκαμε και βγήκε σε κάτι τόσο όμορφο!
Ένα δέσιμο που στον καιρό αυτό σπάνια συναντάς! Οι ηλικίες να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά όταν μιλάμε είναι υπέροχα και καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, τον συμβουλέυει, τον ακούει προσεκτικά..τι υπέροχο!!!! Μπορώ μαζί σου να μοιραστώ τα πάντα, την κάθε μου στιγμή, να γελάω, να κλαίω.Να σου λεω τι έχω, τι νιώθω, τι αισθάνομαι ανα πάσα στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο! Δεν το περίμενα ποτέ να έχω έναν άνθρωπο με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας δίπλα μου... να με αγαπάει!!! Δεν θα το χαλάσουμε ποτέ αυτό! Δεν το θέλω! Δε το χωράει ο νούς μου να σε χάσω.. Κάθε μέρα σ' αγαπάω ακόμα περισσότερο! Είσαι η αδελφή ψυχή μου! Μην χαθούμε! Σε νοιάζομαι!!! Πραγματικά!!! Και για πάντα!!!!

Δεν σε συγχωρώ....

Το μονόγραμμα


Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο....

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος....

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ.............ΑΛΛΑΖΕΙ ???

Έχω εκνευριστεί πλέον που όλοι ασχολούνται με τα emo, τα emo άλλαξαν μαλλί, τα emo κλαίνε, τα emo έκοψαν τη φράντζα. ΦΤΑΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ( Και για όποιους δεν ξέρουν τι σημαίνει, που είμαι σίγουρη πως όλοι ξέρουνε τι είναι, ας διαβάσει τα παρακάτω…) Το emo (είδος homo pseudomelancholicus phrantzoplectus) είναι ένα είδος ανθρωποειδών το οποίο έκανε την εμφάνισή του κάπου μέσα στον 21ο αιώνα.Έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό το μαλλί του, που συνήθως συναντάται στο στυλ του "κορακί-φρατζολί".
Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι το τρίχωμα του επάνω μέρους της κεφαλής τους παρουσιάζει ομοιότητες με το τρίχωμα ενός ακούρευτου πεκινουά.Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των emo είναι η φράντζα (σιδερωμένη φυσικά), τρύπες παντού ΕΚΤΟΣ απ' τα αυτιά, κλαψομ.... εεεε, κλαψιάρικη φάτσα,
καθώς και παπούτσια αμφιβόλου ποιότητας (και αισθητικής)Επιπλέον, χαρακτηριστικό των αρσενικών emo είναι το θεόστενο παντελόνι
(δανεισμένο συνήθως από συγγενείς α' βαθμού λόγω cool-ο-αντίληψης /cool-ο-φάνειας /cool-ο-πάθειας), ενώ τα θηλυκά συναντώνται
με κοντή φούστα με πολύχρωμη κάλτσα μέχρι το μπούτι.Απαραίτητο αξεσουάρ είναι το eyeliner, κυρίως για τα emo αγόρια, και φυσικά ο καλύτερος φίλος του emo, το πιστό ξυράφι.
Ας ασχοληθούμε και με κάτι πιο σημαντικό… Δικαιολογούμε συνέχεια αυτά τα παιδιά γιατί λένε πως με αυτή τους τη συμπεριφορά δείχνουν αγανάκτηση για τον κόσμο στον οποίο ζούνε. Ότι πονάνε που ο κόσμος είναι έτσι και θέλουν να τον αλλάξουν… ΠΩΣ;! Βάφοντας το μάτι μαύρο και τρέχοντας στην πλατεία Συντάγματος να μαλώσουν με τους Κάγκουρες;
Έβλεπα σε επανάληψη την φοβερή εκπομπή «Το κουτί της Πανδώρας» που είχε δυο, τρία emo που αναφέρονταν στον λόγο για τον οποίο έχουν γίνει emo… Λένε πως προσπαθούν μέσα από αυτό να δείξουν τις προσωπικότητες τους, ότι είναι διαφορετικοί.
Κ εγώ έχω την εξής απορία… Εσύ βρε κούκλα μου με το μαλλί κολλημένο στο κούτελο, που δεν βλέπεις ούτε τη μύτη σου, που μου βάφεσαι και ντύνεσαι σα καραγκιόζης λες και ήρθαν οι απόκριες, τι διαφορετικό μπορείς να μου αποδείξεις ότι είσαι; Με παραπέμπεις να σκεφτώ ότι έχεις διάφορα ψυχολογικά προβλήματα και ότι οι γονείς σου δε σου δίνουν σημασία.Όταν μου λες ότι θέλεις να διαφέρεις το δέχομαι αλλά τι ακριβώς να μου δείξεις; Εγώ προσωπικά ως τώρα δεν έχω δει κανένα emo να κατεβαίνει σε διαδηλώσεις για το περιβάλλον π.χ., ούτε να έχει κάνει κάτι σημαντικό ή κάποια φοβερή αλλαγή έτσι ώστε να σε αποδεχτώ…Το μόνο που βλέπω είναι άτομα που το παίζουν απελευθερωμένοι, φασόνονται μεταξύ τους αγόρια με αγόρια και κορίτσια με κορίτσια και μάλλον προωθούν μια πολύ άσχημη εικόνα… Νομίζω ότι όλο αυτό γίνεται απλά για να καλύψουν τις αδυναμίες και τις ιδιαιτερότητες τους(έτσι θέλουν να πιστεύουν). Θεωρώ ότι είναι άτομα που δε μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και απλά «κρύβονται» πίσω από τις καλοσχηματισμένες φράντζες τους…
Ο Χρήστος Ζέρβης που είναι υπεύθυνος στο τμήμα ψυχιατρικής των εφήβων αναφέρεται σε μια έκρηξη των εφήβων όσο αναφορά τη συμπεριφορά τους που επαναστατούν για να δείξουν στους γονείς τους ότι δεν είναι στο στάδιο της παιδικής ή της βρεφικής ηλικίας αλλά θέλουν να δείξουν ότι έχουν μεγαλώσει…
Εμείς δηλαδή την εφηβεία μας γιατί την περνάμε με πιο νορμάλ τρόπο;
Έχουμε γεννηθεί μέσα σε ένα κόσμο ιδανικό; Που μας τα έχουν χαρίσει όλα; Και όταν ρωτάς ένα emo γιατί έχεις τέτοια συμπεριφορά; Γιατί δεν αντέχω τον κόσμο που ζω σου απαντάει… Ποιον κόσμο που άμα σε ρωτήσουν στην οικονομία, στην πολιτική δε θα ξέρεις τι να απαντήσεις;
Σε συνέντευξή της η Δέσποινα Γλέζου που είναι μουσικοσυνθέτρια παραπέμπει αυτά τα άτομα να ξεχυθούν επάνω σε τετράδια και σε blog να εκφράζουν τις γνώμες τους, την αγανάκτηση τους, να καταλάβουμε και εμείς τι συμβαίνει έτσι ώστε να δούμε τι λειτουργεί λάθος και να παραδεχτούμε πως άδικα τους έχουμε κατηγορήσει για την συμπεριφορά τους.
Θέλω να μου δείξεις ότι έχεις δίκιο, να είμαι μαζί σου, να επαναστατήσουμε μαζί, να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας μαζί, ενωμένοι όλοι για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα καλύτερο αύριο και όχι μόνο όταν σε ρωτάω τι θέλεις να αλλάξεις στην πολιτική, στην παιδεία να μου απαντάς δε με ενδιαφέρει τίποτα από αυτά…Με τρελαίνεις, με θολώνεις, σε μισώ έτσι που έχεις απάθεια, γιατί είσαι γόνος ενός πλούσιου πατέρα που σε έχει καλά βολεμένο και απλά με την εμφάνισή σου μου δείχνεις πόσο κακομαθημένος είσαι…
Μίλα μου, πες μου ότι έχεις δίκιο με επιχειρήματα και μη χαρακώνεσαι για μαλακίες… ναι για μαλακίες, για έρωτες, για χαμένες αγάπες. Κοίτα μπροστά.Κ εγώ είμαι στην εφηβεία, και εγώ έχω περάσει απογοητεύσεις, και εγώ έχω περάσει αξημέρωτα βράδια σκεπτόμενη το μέλλον μου.Καιρός λοιπόν όλοι να βγάλουμε τις προσωρινές μάσκες που φοράμε για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, τα δικά μας προβλήματα για να ζούμε καλύτερα στο μέλλον.Προκαλώ ανοιχτά όποιον υποστηρίζει τα emo να μου πει τι ακριβώς προσπαθούν να κάνουν για να καταλάβω επιτέλους και αν έχω άδικο να σταματήσω να μιλάω «άσχημα» γι’ αυτά. Εγώ ένα νομίζω πάντως…

Το μέλλον δε θα αλλάξει φορώντας πανάκριβα ρούχα με τις πιο γνωστές μάρκες και βάφοντας τα μάτια μαύρα…Αν δε βγεις στους δρόμους, αν δε κάνεις απεργίες,αν δε κάνεις διαδηλώσεις και αν δεν απαιτήσεις στην τελική αυτά που θα έπρεπε να σου δίνει το κράτος από μόνο του τότε το παιχνίδι είναι χαμένο…Τότε κάθισε σπίτι σου και τις συνέπειες της απάθειάς σου ή απλά πάρε ένα ξυράφι όπως καλά ξέρεις να χρησιμοποιείς και κόψε τις φλέβες σου κουβαλώντας για πάντα τις τύψεις ότι δεν προσπάθησες ποτέ να αλλάξεις τίποτα…

Tα συμπεράσματα δικά σας.....

Θέλω να φύγω πια...

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελέυθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.


Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει,
θεέ μου,στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.


Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι


Κώστας Καρυωτάκης